Reguła tego samego pochodzenia (Same-origin policy)

Same-origin policy (reguła tego samego pochodzenia) to istotny mechanizm bezpieczeństwa, który określa sposób, w jaki dokument lub skrypt jednego pochodzenia (origin (en-US)) może komunikować się z zasobem innego pochodzenia. Pozwala to na odizolowanie potencjalnie szkodliwych dokumentów i tym samym redukowane są czynniki sprzyjające atakom.

Dwa URLe są tego samego pochodzenia, jeśli protocol (en-US), port (en-US) (jeśli wyszczególniony) oraz host (en-US) są takie same dla obu. Tego typu charakterystykę nazywa się "krotką schematu/hosta/portu" ("scheme/host/port tuple") lub po prostu "krotką" ("Krotka" to kolekcja elementów tworzących zbiór - generyczna forma, która może być podwójna/potrójna/poczwórna itd.).

Poniższa tabela zawiera przykłady zestawień "originów" z URLem http://store.company.com/dir/page.html:

Zobacz również definicję "origin" dla URLów file:, ich zestawienie jest bardziej złożone.

Skrypty wywoływane przez strony z URLami about:blank lub javascript: dziedziczą "origin" dokumentu zawierającego ten URL, ponieważ tego typu URLe nie zawierają informacji o serwerze źródłowym.

W Internecie Explorerze istnieją dwa wyjątki od reguły same-origin:

Strefy Zaufania

Jeśli obie domeny znajdują się w strefie wysokiego zaufania (np. firmowe domeny intranetu), wówczas ograniczenia same-origin nie są stosowane.

Port

IE nie bierze pod uwagę portów w trakcie sprawdzania obecności tego samego pochodzenia. Przykładowo, https://company.com:81/index.html i https://company.com/index.html są uznawane za posiadające ten sam "origin", więc nie są implementowane żadne ograniczenia .

Wspomniane wyjątki są niestandardowe i nie są wspierane przez inne przeglądarki.

Strona może zmieniać swoje pochodzenie przy zachowaniu pewnych ograniczeń. Skrypt może nadać wartość document.domain równą swojej obecnej domenie lub superdomenie swojej obecnej domeny. Jeśli odwołuje się do superdomeny obecnej domeny, wówczas krótsza superdomena jest brana pod uwagę przy kontroli same-origin.

Załóżmy, że skrypt z dokumentu pod adresem http://store.company.com/dir/other.html wywołuje poniższą linijkę:

document.domain = "company.com";

Następnie strona może przejść pomyślnie kontrolę same-origin mając adres http://company.com/dir/page.html (przyjmując, że http://company.com/dir/page.html ma document.domain równe "company.com" by wskazać, że chce na to zezwalać - sprawdź: document.domain). Jednakże, company.com nie może ustawić document.domain na othercompany.com, ponieważ nie jest to superdomena company.com.

Numer portu jest sprawdzany oddzielnie przez przeglądarkę. Każde odwołanie do document.domain, w tym document.domain = document.domain, spowoduje przypisanie numerowi portu wartości null. Jednakże, nie uda się nawiązać komunikacji company.com:8080 z company.com tylko poprzez umieszczenie document.domain = "company.com" w pierwszym z nich. Taki zapis musi znajdować się w obu dokumentach, aby ich porty były równocześnie równe null.

Reguła tego samego pochodzenia kontroluje interakcje pomiędzy dwoma różnymi "originami", np. kiedy używasz elementu XMLHttpRequest czy <img> (en-US). Tego typu interakcje przeważnie dzielą się na trzy kategorie:

• zapisy cross-origin przeważnie są dopuszczane. Przykłady to: linki, przekierowania i wypełnienia formularzy. Niektóre zapytania HTTP wymagają preflightu.
• osadzanie cross-origin jest przeważnie dopuszczane. (przykłady zostały wylistowane poniżej)
• odczyty cross-origin przeważnie nie są dopuszczane, ale dostęp do odczytu jest zwykle możliwy przez osadzanie. Przykładowo, możliwy jest odczyt wymiarów osadzonego obrazka, działanie osadzonego skryptu czy dostępność osadzonego źródła.

Poniżej znajdują się przykłady zasobów, które można osadzać międzyźródłowo:

• JavaScript z <script src="…"></script>. Szczegóły dot. błędu dla błędów składniowych są dostępne wyłącznie dla skryptów same-origin.
• CSS podpinany poprzez <link rel="stylesheet" href="…">. Zgodnie z luźniejszymi zasadami składni CSS, cross-originowy CSS wymaga poprawnego nagłówka Content-Type. Ograniczenia różnią się w zależności od przeglądarki: IE, Firefox, Chrome, Safari (przewiń do CVE-2010-0051) i Opera.
• Obrazki wyświetlane poprzez <img> (en-US).
• Media odtwarzane poprzez <video> i <audio> (en-US).
• Wtyczki osadzane za pomocą <object> (en-US), <embed> (en-US) oraz <applet>.
• Czcionki używane poprzez @font-face (en-US). Niektóre przeglądarki zezwalają na czcionki cross-origin, inne wymagają same-origin.
• Cokolwiek osadzane poprzez <frame> (en-US) i <iframe>. Strony mogą używać nagłówka X-Frame-Options (en-US), by zapobiegać framingowi cross-origin.

Poprzez CORS można zezwolić na dostęp cross-origin. CORS jest częścią HTTP (en-US), co pozwala serwerom na określanie, które hosty są upoważnione do ładowania treści z tego serweru.

• By uniemożliwić zapisy cross-origin należy sprawdzić token w żądaniu — chodzi konkretniej o token Cross-Site Request Forgery (CSRF). Odczyty typu cross-origin muszą być zablokowane na stronach używających tego typu tokenu.
• By uniemożliwić odczyty cross-origin należy upewnić się, że dane zasoby nie są osadzalne. Często koniecznym jest uniemożliwienie osadzania, ponieważ osadzanie źródła zawsze ujawnia jakieś informacje o nim.
• By uniemożliwić osadzanie cross-origin należy upewnić się, że dane zasoby nie mogą być interpretowane jako jeden z osadzanych formatów wylistowanych poniżej. Przeglądarki mogą ignorować nagłówki Content-Type. Przykładowo, jeśli w dokumencie HTML umieszczony zostanie tag <script>, przeglądarka będzie próbować parsować HTML jako JavaScript. Jeśli zasób nie jest głównym podprogramem strony do zapobiegania osadzaniu można dodatkowo użyć tokenu CSRF.

API JavaScriptu, jak iframe.contentWindow (en-US), window.parent (en-US), window.open i window.opener pozwalają dokumentom na bezpośrednią, wzajemną referencję. Jeśli dwa dokumenty nie są tego samego pochodzenia, referencje te umożliwiają bardzo ograniczony dostęp do obiektów Window i Location, jako opisano w następnych dwóch sekcjach.

Do komunikacji pomiędzy dokumentami o różnym pochodzeniu stosuje się window.postMessage (en-US).

Specyfikacja: Standard HTML § Obiekty cross-origin.

Poniższy dostęp cross-origin jest dopuszczany w przypadku wymienionych właściwości Window:

Niektóre przeglądarki zezwalają na dostęp większej ilości właściwości, niż wypisane powyżej.

Poniższy dostęp cross-origin jest dopuszczany w przypadku właściwości Location:

Niektóre przeglądarki umożliwiają dostęp do większej liczby właściwości, niż wymienione powyżej.

Dostęp do danych przechowywanych w przeglądarce, jak localStorage czy IndexedDB są odseparowane pochodzeniem. Każdy origin otrzymuje własną, odseparowaną pamięć i JavaScript jednego pochodzenia nie może odczytywać lub wpisywać niczego do pamięci należącej do innego originu.

Ciasteczka (cookies) używają oddzielnej definicji originów. Strona może ustalić ciasteczko dla własnej domeny lub domeny-rodzica dopóki, gdy domena-rodzic nie jest sufiksem publicznym. Firefox i Chrome używają listy sufiksów publicznych (Public Suffix List), by zweryfikować czy domena jest sufiksem publicznym. Internet Explorer używa własnej, wewnątrznej metody weryfikacji czy domena jest sufiksem publicznym. Przeglądarka udostępni ciasteczko podanej domenie zawierającej jakiekolwiek subdomeny, niezależnie jaki protokół (HTTP/HTTPS) czy port jest używany. Przy ustalaniu ciasteczka możliwe jest określenie limitu dostępności używając flag domeny (Domain), ścieżki (Path), bezpiecznej (Secure) i Http-Only. Gdy odczytywane jest ciasteczko nie można zobaczyć, gdzie zostało ustalone. Nawet jeśli używane są wyłącznie bezpieczne połączenia https dane ciasteczko mogło zostać ustalone poprzez połączenie niebezpieczne.

• Reguła same-origin dla file: URIy
• Reguła Same-Origin na W3C
• https://web.dev/secure/same-origin-policy